Reisverhaal «Duiken»
Chili - Argentina - Patagonia
|
Argentinië
|
1 Reacties
07 December 2014
-
Laatste Aanpassing 08 December 2014
El Bolson is gekend voor het lekkere bier, heel wat inwoners brouwen hun eigen bier en dat is behoorlijk lekker. Vanavond is het hier bierfestival maar ik had al besloten om verder te trekken en nam dus de nachtbus. In Puerto Madryn ga ik op zoek naar mijn CS adres, het is een alleenstaande vrouw met twee kinderen van 11 en 14. Zoals overal leven zij ook terug in hun slaapkamer, TV heeft hier geen OFF knop, zelfs 's nachts blijft hij doorspelen. Als ze niet kijken staat het scherm op het weerberichtenscherm. Zoals je bij ons in België op je TV kan kijken naar het weer op den dijk in Oostende zo zie je dit hier ook, dus in plaats van buiten te kijken kan je hier zien hoe het weer twee straten verder is. ' s Morgens is het hier al 25 graden dus het wordt snikheet overdag. Puerto Madryn kan je wat vergelijken met De Panne bijvoorbeeld, strand en dijk.. Mijn gastvrouw vraagt of ik zin heb in zonnen, oeps.. ik leg haar uit dat ik dit beter niet doe want dan begint het gegarandeerd te regenen. Maar ik ben hier om te duiken, dus de volgende dag sta ik klaar in het duikcenter, ik krijg een wetsuit en dan mag ik naar de boot. Ech?? Toen ik deze duiksessies boekte wou de Masterdiver mij liever een 'duik met zeehonden' verkopen. Nee sorry dat is niks voor mij. Dieren moet je gerust laten en zoiets wordt gewoon uitgebuit omwille van het toerisme. Het verkoopt natuurlijk wel als zoete broodjes, want ze hebben wel een mooie film waarop je ziet dat die dieren met hun neus tegen de jouwe komt en ze knuffelen echt.. Maar dat kan niet goed zijn voor die dieren hun natuur. Bovendien snorkel ik niet graag en kost dit fantasietje wel vier keer zoveel als duiken. Nu kreeg ik argwaan en ik vroeg naar een BCD en een 'octopus'. No worry dat komt allemaal in orde zei mijn instructeur - euh ne gast met een kas van een borst en sixspack. Dus ik volgde hem maar naar het bootje met de schipper - ook ni mis - en een hulpje. Drie man voor mij alleen, maar ik was er toch niet gerust in.. enkele zeemijlen verder lag een 'ponton' en daarop stonden onze flessen, BCD's en ocotopus.. raar. Alles werd voor mij gereed gemaakt en ik werd zelfs aangekleed! Maar toen ik het water was getuimeld begonnen de problemen met klaren en daarna kreeg ik water binnen langs de inhalator. Nadat dit niet beterde stelde de instructeur mij voor mijn reserve te gebruiken, maar dat was even erg. Bij iedere inademing kreeg ik een hap water binnen, hij prutste wat aan mijn fles, maar het beterde niet, toch besloot ik te dalen.. maar het werd erger en erger. Toen ik zowat 5 liter zout water had ingeslikt zag ik het niet meer zitten en vroeg om terug te keren en wat nog nooit gebeurde: ik raakte in paniek. Lucht ademen lukte niet meer en ik werd zo onrustig dat de kleerkast mij moest kalmeren en ik probeerde mezelf rustig te houden, maar het was moeilijk. Ik moest mij inhouden om niet zijn reserve-mondstuk te nemen.. Terug aan boord was ik kwaad op mezelf en ik dacht: nu duik ik nooit meer ergens anders dan in Egypte. dit was echt klote! Op dat moment gaat er van alles door je heen en ook de gedachte nooit meer te duiken. Plots stopte de boot met varen en de instructeur zei dat ik het water in moest. Daarop had ik niet gerekend, en ik wou dit niet, maar tja ik besefte dat ik het moest doen voor mijn eigen veiligheid want ik was eigenlijk wel van 25 meter naar boven gekomen - ook al was ik maar 5 min, beneden geweest- ik besefte dat het nodig was dat ik terug in het water moest, maar ik moest mezelf echt wel vermannen. Het hulpje moest wel een andere octopus plaatsen, anders ging ik niet. Maar eens in het water ging mijn 'angst' of ongerustheid over en na enkele minuten voelde ik me al terug als een vis in het water. We hingen wat rond, veel vissen waren er niet te zien, wel de fauna was mooi, alle kleuren mosselen, zelfs rose! De kleerkast deed even een krabje op mijn arm lopen en ik 'mocht' ook een vis eten geven, een beetje 'toeristisch toertje' maar het kon me niet schelen, ik was blij dat ik weer op een normale manier in het water kon rondhangen.
Na deze sessie, toen ik terug in de duikshop was begon de divemaster uit te leggen dat het niet aan de octopus kon liggen maar gaf zo'n uitleg dat op niks trok, dat ik misschien geschrokken was van het koude water en dat ik de inhalator waarschijnlijk niet goed in mijn mond had gestoken. Ik ben nu niet de meest ervaren duiker, maar na 10 jaar weet ik wel hoe ik dat ding in mijn mond moet steken, ik voelde mij zo bedot! In onze opleiding wordt zo gehamerd dat alles goed moet afgespoeld worden, dat we ieder rubbertje goed moeten nakijken, dat er geen korreltje zand ergens mag tussen zitten. Ondertussen had ik gezien dat er in gans de duikshop niks anders te vinden was dan wetsuits dus hier komen de BCD's enzo niet eens binnen! die worden gewoon op zee bewaard! Bovendien werd de octopus die ik gebruikte niet eens meegebracht om na te kijken, dus de volgende krijgt die terug voorgeschoteld! En dan was dit zo goed als het enige duikcenter waar ik het PADI certificaat had gezien. De kleerkast had ook nog nooit ergens anders gedoken dan in Argentinia. Geen referentie dus. Ik verlang naar een weekje Egypte!
Daarna ben ik dan maar op een MTB gesprongen en ik ben beginnen rijden naar het peninsula Valdes. El doradillo zou mooi zijn, maar enkele km verder zou het nog mooier zijn, dus reed ik verder tot punta Flecha en nog verder tot playa Las Canteras. Daar kon ik genieten van spelende walvissen. Fantastisch mooi was dat, reuzebeesten, eerst dacht ik er twee te zien, maar dat was gewoon 1 Balleanas Franca Austra noemen ze, gigantische beesten, de vrouwtjes kunnen tot 17 meter lang worden 1 meter langer dan de mannetjes. En ik had geluk er hingen nog enkele vrouwtjes rond, de mannetjes zijn naar het schijnt al vertrokken, maar dit jaar kwamen ze later en daarom bleven ze ook wat langer.
De terugweg was verschrikkelijk vermoeiend en chapeau Jets als jij dit ook gedaan hebt, ik was kapot als ik terug in het dorp kwam. De weg was op sommige plaatsen onberijdbaar wegens het zand dat nu ook in je gezicht waaide, de zon brandde en de wind zat op kop! Bovendien was het serieus bergop!
Gelukkig hebben ze hier hele lekker ijsjes als pleister op de pijnlijke plek!
