Reisverhaal «Lufthansa disaster and a helly birthday»

last time back at last in zuid afrika | Zuid-Afrika | 2 Reacties 26 Oktober 2022 - Laatste Aanpassing 26 Oktober 2022

Here we are again, de globetrotters zijn weer op pad. The big plan, laatste keer de rokerige schouwen en winter ontlopen in België en genieten van natuur, rust, dierenpracht, hier hebben we 3 lange covid-winters op gewacht.

De 4 weken voor vertrek beloofden niet veel goeds. Nog steeds strikt de afstandregels van covid aan het volgen, had dit vieze beestjes ons ook eindelijk te pakken. Bang aftellen en hopen dat we op tijd genezen zouden zijn om te kunnen starten en half ziek stilaan toch al koffers pakken.

Oef, klaar voor de afreis, nog wat moe van de covid-ploeg en alle laatste loodjes, die werden gelegd om de bouw van de tuinkamer te kunnen opstarten bij onze thuiskomst en onze woning volledig wind en vochtklaar te maken, stappen we vol goeie moed in de Tito-luchthaventaxi.

Vlotte incheck van 4 valiezen, met nog 6kg spareweight, goeie eerste vlucht van Brussel naar Frankfurt en assistentie geregeld voor Marc om de rit in de frankfurtse luchthaven wat te vergemakkelijken met toch zo'n dikke 20kg handbagage op mijn bult, staan we klaar om in te schepen aan de gate.

Het racewagentje voor assistentievervoer rijdt de lekkere duitse currywurst en pretzels voorbij en dropt ons recht voor de gate, waar enkel een rookkamer in de buurt is en een parfumshop. Maar het belangrijkste was dat Marc zonder veel moeite aan de gate zou geraken. En die missie was geslaagd. Ons buikje begint nu wel al te knagen, want ons laatste maal nuttigden we thuis rond 12u.

Een flesje cola kon ik nog net op de kop tikken aan woekerprijzen, maar tot 22u wachten op het vliegtuig was toch wel ruim lang.

21u30: einsteigen bitte, superhandig prioraty incheck en we zaten lekker comfortabel in premium economy met veel beenruimte en bredere zetels. Nog even en we krijgen een vliegtuigmaal om de knorrende maag te bedaren. Euh of dat was het plan.

Een half uur later tijd om op te stijgen. Even achteruit bollen en een kerosinegeur verspreidde zich in het vliegtuig. Geen parfum in mijn buurt, wat een opluchting, maar nu adembenemende - letterlijk dan - stank van naft. Gelukkig maar effe hoesten en damp was weg, maar werd vervangen door 'your captain is speaking'. Als je dat hoort, wees maar zeker, dat belooft niet veel goeds. Eén motor had panne, technieker kon het niet oplossen, specialist wordt er bijgehaald en de klok tikte verder, tot 23u en dan was het pilotestemmetje er weer.

De panne kan niet tijdig worden opgelost, want in Frankfurt kan je maar een vertrek'slot' krijgen tot 23u. Ook voor ons en de 398 andere passagiers werd geen uitzondering gemaakt.

Aussteigen dan maar en dat was het begin van 2 bijna 3d ellende.

Geen assistentie deze keer, sleuren maar tot een balie voor herboeking en ophalen vouchers.

Met een taxi met turkse sigarettentoorts-chauffeur worden we naar een hotel geraced tegen gemiddeld 135km/u en dat zo'n 25 minuten lang.

Aangekomen rond 1u 's nachts een file om de kamer vast te krijgen, maar ons Marcske had een sluikweg gevonden, dat spaarde ons toch ettelijke minuten.

Doodmoe vleien we ons op het bed, maar ramp oh ramp, de badkamer was voorzien van buddha-rituals producten en de venster kon amper 5cm open, dus met neroli-geurstick in het neusgat, zelfs Marc want ook hij vond het een irritante geur, af en toe een oogje dicht geknepen.

Om 6u stond de turkse fakkel er weer.

En al die tijd geen eten noch drinken, ah of toch, ik mag niet liegen, een flesje bruiswater op de kamer die we verdeelden en een bezweet stuk oude kaas, die ik uit onze frigo nog had mee genomen om niet slecht te worden thuis.

Aangekomen op de luchthaven opnieuw die ellendige incheck bij de douane van de handbagage, maar wel met voorrang en in speedy gonzales tempo met een karretje.

Aan de gate gedropt, op zoek naar iets eetbaars. Elk een voucher van 15euro. Opdoen maar.

Een superlarge koffie en latte, 2 croissants, 2 chocoladekoeken en een koppel frankfurterworsten. Gelukkig want het eten tijdens de vlucht da was een ramp.

Hernieuwd vertrekuur : 9u.  Of toch niet, ze moesten nog tanken... euh amai zeg... 9u30 dan maar om op het vliegtuig te gaan althans. Goed 10u konden we eindelijk vertrekken.

Rond 12u lunch : keuze bakje pasta pesto of bakje typische duitse spatzl met kastanjes en tomatenbraaksel. We kiezen beiden voor pasta en krijgen het andere vies gedoe. geen reserve, opfretten dan maar.

Gelukkig toch een stukje cake en broodje met brie.

Daarna niemand te zien tot ruim 18u, geen drankenronde niets.

Rond 19u nog een lunchke, vitella tonato, ik keek er al naar uit, jadadde, het bloed stond in het bakje, not vreetable.

Och we eten wel iets bij aankomst in het Safari Club hotel, nu niet lang meer.

Of toch : op zo'n 10min vliegen van Johannesburg, de piloot weer... Ai ai ai : onweer in de lucht en we zaten er midden in. Maar niet getreurd we maken wel wat ommetjes, want er is toch fuel genoeg, althans de captain speaking.

Na een 10tal rondjes getoerd te hebben en bliksems langs onze oren te zien passeren en enorme luidruchtige luchtzakken getrotseerd te hebben, wordt de landing ingezet en dan een enorme knal en bots op het tarmac. De angst sloeg ons rond het hart. Niet meer dan dat de wielen zijn afgebroken en we in de fik vliegen. Mijn eerste gedachte : ik heb aan mijn broer gezegd, voor Afrika, ik zou er mijn leven voor geven. Was het nu zo ver of wat ???

Gelukkig toch niet, Marc een beetje in shock, maar we zijn er eindelijk....

En ja, we zijn er zeker, na 32u reistijd, direct het afrikaanse gevoel, maar dan niet het safarigevoel, maar het negers-afzetters-gevoel.  Hier in Johannesburg geen karrekesvervoer, maar Marc met de rolstoel en ezelke Krinne er naast. En de rolstoelbegeleider met zijn cowboyverhalen om medelijden te wekken en een groooooooooooooooooote tip af te snoepen naast mij in negerpas...

Maar niet met de dees oververmoeide trees : gij wel, 5u na zijn shift staan wachten op onze vlucht en geen verblijf voor de nacht want morgen om 6u terug beginnen te werken...Indianenstory's in herhaling, die kennen we en in die val trappen we niet en dat maakte ik hem daar eens snel en gezwind duidelijk. Normale tip, zoals gebruikelijk en geen rand meer.

Uiteindelijk om 23u geland, gestrand en verlamd in onze slaapkamer in de Safari Club.

Gelukkig heeft het hotel een transfer voorzien, want ook al was het maar 8km, maar wel in het donker en links rijden, dat ging er niet meer bij.

Normale planning : morgen 300km rijden naar Nelspruit Caracal Lodge, een afgelegen plaatsje op 48km van Nelspruit zelf, zonder electriciteit en eten. Dit is geen ontspanning maar marteling.

Totaal op en geëmotioneerd dan maar gevraagd aan de receptie van Safari Club of we nog een nachtje bij hen konden blijven en gelukkig kon dat.

Dus gisteren een uitrustdagje genomen in de prachtige tuin van het hotel in een ligbedje in de zon bij zo'n 25gr. Slapen was er niet echt bij, want ik kwam er ogen te kort, vol vogels in die tuin : ibis, wevers, kaapse mus, hop, en nog veel meer getsjilp.

Tot de wind draaide rond 16u en de vliegers over ons hoofd raasden de ene na de andere, gedaan met de rust en terug die stank, amai de mensen die daar wonen, je wordt er potdoof en vergast.

In onze kamer nog wat gerommeld en dan om 18u diner : niet veel speciaals : een slaatje met kip, een pie-stoverijdretske met pompoenpuree maar wel een lekkere swissroll met custard.

Ons maag kan toch nog niet veel af en ons oogjes vallen toch al toe.

Het was een wijze beslissing om geen risico's te nemen en de langste rit van de reis dus gisteren niet aan te vatten. Vandaag al wat meer energie en dus op weg naar Nelspruit.

Ik ben fier op Marc. Hij heeft goed gereden. Starten op de ring rond Johannesburg met links rijden en in de drukte en het lukte hem fantastisch goed. Wat verderop heb ik het stuur over genomen zodat hij wat kon rusten om ook het laatste stuk van het traject te bollen in de heuvelachtige regio.

En een lekkere lunch hoorde er vandaag ook. Bij Milli's, een forelrestaurant heerlijke roze forel gegeten met puree terwijl de reusachtige karpers in de vijver er naast om brood komen bedelen onder je raam. Leuk en njammie eten.

Zijn we dan nu van alle negativiteit van af en eindelijk in Afrika-modus?

Nog niet helemaal. 1 van de toll-gates zorgde vandaag nog voor problemen. De bieper, die de tolwegen registreert in onze auto, werkt niet. Een kwartier om de nummers van de bieper af te schrijven en dan te zeggen dat we niet geregistreerd zijn. K heb al van mijn oren moeten maken dus. In reverse aan de tolgate, heel gevaarlijk, maar kon niet anders want de bareel opende niet. Volgens de bediende lag het aan ons systeem, terwijl ik haar meermaals en herhaaldelijk duidelijk maakte dat de vorige gates het spel wel biepte. Ah ja, t was haar systeem natuurlijk, want bij de andere ging het wel. We hebben zo wel het verkeer kwartier lang opgehouden en de wagens achter ons hebben allemaal gevaarlijke toeren moeten uithalen om verder te kunnen rijden. Afrika Afrika, dierenrijk, maar mensdom.

Voila dat was het voor nu. De lowveld living guesthouse moderne kamer is top. In de hoop dat er door de deurspleet geen rook zal komen...alles goed gebarricadeerd met kussens en een doek.

Want vluchten naar de auto niet evident deze reis, ze gaven ons een splinternieuwe kia sportage als huurwagen en daar hangt nog een nief geurtje aan...bovendien ook nog een rode !

hopelijk geeft dat geen problemen op safari, dat opvallend kleurtje...

Morgen gaan we naar de Lowveld Botanical garden om vogels te spotten.

Doei