Reisverhaal «Glacier Perito Moreno in El Calafate»

Zuid-Amerika | Argentinië | 0 Reacties 25 Oktober 2011 - Laatste Aanpassing 30 Oktober 2011

Maandag 24 oktober

Tegen 8u vertrekt mijn bus naar El Calafate. Ik ga weer naar Argentinë, een 200km meer naar het noorden. Aan de grensovergang verandert de asfaltweg in een dirt road. Typisch. Alvorens we de grens bereiken eet ik nog snel 4 appels en slurp een literke drinkyoghurt naar binnen. Het gekende liedje....Er vliegen veel condors rond in deze verlaten vallei en dat maakt het wachten aangenaam. Het is een zonnige dag en de bergenreeks van het Torrespark zijn km lang zichtbaar vanop de golvende pampaswegen. Ik geniet van de uitzichten. Ze spelen I can get no satisfaction op de radio. Zo voel ik me ook momenteel bij deze natuurvakantie. Bij het naderen van El Calafate ruimen de wijdse pampa's plaats voor meren en wit besneeuwde bergen. Ik kom aan tegen 13u en een beetje later ontmoet ik weer den Brusselaar en een Duits, Nieuwzeelands koppel. Met ons vieren delen we een kamer in een hostal. Mijn vuile was van de trekking wordt ondertussen chemisch gereinigd, bah. We gebruiken de keuken van het hostal en ik maak worst met groentenstoemp en salsaragout. Een wijntje spoelt alles vlotjes weg. Iedereen content

Dinsdag 25 oktober

Deze stad is dé uitvalsbasis om de gekendste Patagonische gletsjer te bezoeken. Perito Moreno is meer dan 5 km breed, 60m hoog en enkele 30tal km lang. Probeer je dat maar even in te beelden. Ik stel voor om met een huurwagen de 80km naar de gletsjer te overbruggen ipv van een veel duurdere tourbus met gids te boeken. Met ons 4 kunnen we op eigen tempo ongestoord een hele dag genieten van dit wonder der natuur. Ik rij want met de Ford Ka, want de Nieuwzeelander rijdt links op alle wegen, de Brusselaar heeft al een jaar niet meer in een auto gezeten en de Duitse, tja we gaan deze trip niet gevaarlijker maken dan het al is ...... De gletsjer schuift elke dag 2m op en brokkelt aan het eind af in het meer. We spotten de hele dag deze aftakeling van de ijsmuur die er 1000jaren heeft over gedaan om in schoonheid te verdwijnen in een prachtig meer. Het is geen stille uitvaart want het kraakt en dondert bij elk nieuw brokstuk. Ik hou wel van dit soort ramptoerisme
We keren terug tegen 17u via een dirt road, een alternatieve weg via een fantstische zichten, boerderijen.Je kan ook de gewone afvalt weg nemen maar dat is net iets te saai geworden voor ons :-)  We stoppen geregeld omdat het landschap dat verdient. Ik moet bekennen dat er bij de opstappeling van avonturen en uitstappen een zekere gewenning begint op te treden, die maakt dat je alles hier gaat normaal vinden. Maar toch overheerst elke dag weer verbazing en bewondering.

Woensdag 26 oktober