Reisverhaal «Ontmoetingen onder de pomeloboom»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Laos
|
2 Reacties
11 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 14 Januari 2019
Kinderen spelen onbezorgd in het zand aan de oevers van de Mekong, terwijl bootjes met luid ronkende motoren aan de pier aanleggen. Kippen scharrelen samen met hun kuikentjes onder de paalwoningen op zoek naar iets eetbaars in de droge aarde. De hanen zitten als pronkbeesten in bamboerieten kooien. Geen vrijheid, wel de luxe dat ze gevoederd worden. De varkens hebben ook niet veel loopruimte. Zij hangen vast met een koord aan een boom. Vetgemest met restjes kleefrijst. Koeien grazen dor gras. Het heeft al weken niet geregend en zal dat de komende maanden hoogstwaarschijnlijk niet doen. In de late namiddag strijken drie zwarte ooievaren neer aan de poel van het dorp.
Ik ben op Don Khone, een van de eilanden van Si Phan Don, letterlijk vertaald Vier Duizend Eilanden, in het uiterste zuiden van Laos. Aan de overkant van de Mekong kijk ik uit op Cambodja. Ik koos voor het zuidelijkste punt, Hang Khone, vijf kilometer verder dan het toeristische Ban Khone, alleen bereikbaar over een lange aardeweg vol met stenen en putten. Ideaal als je wil ontsnappen aan de backpackers ambiance van het buureiland Don Det.
Isolement is luxe. Motortaxi's vragen veel om je er heen te brengen. En ook als je er weer weg wil, moet je stevig betalen. Er is maar een guesthouse. Voor die exclusiviteit vragen ze een paar dollar extra. Ze zijn de piepjonge Zwitserse Oliva en haar Thaise vriend Tan. Haar ouders zijn juist op bezoek. De mama vertelt omstandig dat het allemaal heel plots is gekomen, alsof ze het nog aan het verwerken is. De papa ziet er iets geruster uit. Misschien hoort dat bij zijn imago. Het is natuurlijk niet mis, je dochter die aan de andere kant van de wereld in een onooglijk dorp op een eiland een zaak uitbouwt. Pomelo Guesthouse & Restaurant is sinds twee jaar open. Het was een hele uitdaging om het dorp te overtuigen van de stilte en rust die hoort bij hun concept. Bij toerisme denken de dorpsmensen aan bier en party's. Aan het snelle geld. Zo zijn er al genoeg mooie plaatsen verstoord. De grootste troef hier is het weidse Mekongzicht.
Ik ontbijt, zit, lees, lunch, keuvel, schrijf en dineer onder de grote pomeloboom op het terras. Tussendoor verken ik met een bootje de eilanden, bezoek ik een paar watervallen en ga Irrawaddydolfijnen spotten. Maar de hoofdzaak is het zalig vertoeven en niets doen. Een wandelingetje door het dorp hoort ook bij het ritueel. Oliva en Tan stimuleren dat je in een van de andere restaurants gaat eten. Zodat de dorpsbewoners ook een graantje kunnen meepikken.
Er is Colin, een avontuurlijke Australiër die al meer van Europa heeft gezien dan ik. Er is de Duitse Rosanna en haar zoon Gregor. Moeder doet de sabbatical, zoon reist voor een maand mee. Voor we het goed en wel beseffen worden we een gezellig kwartet. Is de een aan het ontbijten, schuiven de anderen aan. Ontmoeten we elkaar in het dorp, voegen we ons bij elkaar. Gregor verjaagt de kikkers uit mijn badkamer, want het stadsmeisje wil met een gerust hart slapen. 's Avonds nodigen ook Oliva en Tan ons uit om iets te drinken. Zo wordt het niet alleen gezellig, maar ook laat.
En dan komt de dag van het vertrek. Op het moment dat ik mij helemaal hebt overgegeven aan de stilte, de rust en het niets doen. Ik neem afscheid van het uitzicht, van de dorpssfeer, van de geweldige Oliva en Tan. Gelukkig reizen Rosanna en Gregor mee naar Pakse waar we nog een vervolg breien aan ons reisverhaal samen.
https://www.facebook.com/PomeloGuesthouse/
https://wwf.be/nl/dieren/dolfijn/irrawaddy-dolfijn...
