Reisverhaal «Louisville, Kentucky»

Onze wereldreis | Verenigde Staten | 2 Reacties 27 Oktober 2010 - Laatste Aanpassing 27 Oktober 2010

“Waarom Kentucky?” moet één van de meest gestelde vragen op toer door Amerika zijn. We antwoorden steeds dat we daar vrienden hebben en dat is voldoende antwoord voor de meesten. Ons motief houdt echter meer in: we zijn nieuwsgierigheid naar de zuidenlijke staten waar vrijzinnigheid geassociëerd wordt met anarchisme en het doden van babytjes. We rijden Kentucky binnen en worden begroet door grote reclamepanelen met een baby die ons verteld dat op 12 dagen zijn hart al klopt. Vrije meningsuiting komt hier vooral neer op een boodschap van Christelijk of van commercieel nut, iets dat hier wordt gezien als algemeen nut.

We landen na twee sprongetjes met een vliegtuig van Washington in Louisville. Men kijkt even vreemd op, 2 wereldreizigers, herkenbaar aan de beentjes die uitsteken uit de megatrekzak, dat ziet men niet zoveel op deze kleine luchthaven. Niemand reist nog met grote bagage trouwens, welgeteld 5 zakken rollen van de band. Geen zoektocht naar openbaar vervoer hier, we worden opgehaald door Angel en Justin, couchsurfhosts in het verleden, nu vrienden, of hoe een paar dagen logeren bij een paar wildvreemden een klik kan geven voor het leven.

Voor zij die het niet kennen, couchsurfing(.com) is een site waar je via profielen mensen kan opzoeken om bij te logeren. In een vorige reis naar Miami vonden wij zo Angel en Justin.

Zakken afgezet in de living die de volgende dagen ons thuis wordt en we praten wat bij. Angel moet naar de les maar heeft niet veel zin. Ze combineert werk in een centrum voor kinderen uit moeilijke gezinssituaties met een opleiding theologie. Justin heeft de hele nacht gewerkt, hij doet een tweede stage als filmmaker. Daarnaast werkt hij als freelancer en maakte hij al enkele mooie muziekclips en stukjes voor het centrum waar Angel werkt. Angel maakt even de planning duidelijk, Justin dient ons te entertainen tot ze terug is. We springen meteen in de auto wanneer we aangeven dat we misschien wel iets willen eten. Een supermarkt is een kwartiertje rijden, een elektrowinkel een half uurtje. Justin is moe, maar dit nog allemaal doen is niet abnormaal voor hem, in Kentucky is een half uur rijden niet zo verschillend van even de postbus gaan legen. We zijn hem dankbaar want we zien de kans om een nieuw netbookje te kopen. Het noedelincident is gauw vergeten wanneer de prijs goed blijkt mee te vallen.

De volgende dag gaan we met Angel op stap. Oktober staat in het teken van Halloween, niets Amerikaanser dan je eigen pompoen gaan plukken en wij naar Huber’s boerderij. Een familiebedrijfje dat organisch groenten en fruit kweekt (quizvraagje: is pompoen fruit of groente?). We rijden door het prachtige heuvelachtige landschap vol hefstkleuren, veel feller dan de Belgische bruine drassige herfst. Het weer is trouwens wederom prachtig en enkel de kleuren van de bomen verraden het echte seizoen. Aangekomen op de boerderij wandelen we door de winkel, een schuur vol met lekkers recht van de akker. Broodsmeersel van alle vruchten, cakes, broden, koekjes en heerlijke cider. De echte attractie bevind zich echter achter de winkel, we kruipen op een kar en worden met de tractor gebracht naar een veld met pompoenen in alle maten en vormen. “Kies zelf een pompoen, er zijn er nog een paar” roept de boer ons toe, iets dat net iets minder grappig is wanneer je het hem weer hoort roepen naar de volgende groep. Deze pompoenen zijn niet om te eten, deze zijn het soort dat je uitkerft en tot monsterlijke kaarslamp maakt, een ware kunstvorm in Amerika. ’s Avonds trekken we naar een restaurantje voor een burger, ik breng een eresaluut voor mijn vader en bestel een steak, onze enige gelijkenis. Het restaurantje is het best te beschrijven als een hol, een soort donker mottard-restaurant inclusief flipperkasten en “oude” spelbakken. Niet echt een magneet voor toeristen. Uiterlijk zegt echter niet alles, lekker eten en dan een verrassing, een lokale specialiteit, halfgebakken koek, opgediend in de pan met een grote bol vanille-ijs, een zalig dessert en een mooie afsluiter van een eerste dag Louisville.

Een tochtje met de fiets is de planning voor de volgende dag, we gaan naar baas en ook vriend van Angel die ons twee fietsen uitleent. We rijden Louisvile in en krijgen een idee van waar Angel woonde, woont en wat haar stad is. Angel waarschuwde ons voor we naar Kentucky gingen, ze woonden niet langer in een chique appartement tussen de rijken, nu woonden ze in een ghetto. In Amerika is een ghetto een buurt zonder geld, met gezinnen gebroken door drugs en alcohol. Het kan het zonnige weer zijn, of Brussel als referentie, of het feit dat overal de “porches” versierd zijn zoals dat hoort voor haloween, we merken niet echt dat we in een ghetto zitten, en eigenlijk hebben we ons nergens in de Verenigde Staten onveilig gevoeld. We rijden langs wat afgeschilferde houten huisjes afgewisseld door mooi netgeverfde exemplaren, dan een dorre tuin met een blaffende hond, dan een tuin met genoeg haloween-poppen en verlichtingsinstallaties om een paar winkels mee te vullen. We rijden verder langs brede straten, je voelt je hier als fietser wel veilig, ook al door het feit dat geen enkele Amerikaan de breedte van zijn auto echt kent en dus nooit op dezelfde rijstrook een fietser zal inhalen. We passeren een kast van een huis, die wat doet denken aan het spookhuis in disneyland met daarvoor gigantische notenkrakers (denk 3 meter). Het blijkt een winkel met rommel gehald uit kerken, oude huizen en zelfs de overblijfselen van een ter ziele gegaan pretpark. Verdieping na verdieping gevuld met meubels, verzamelwaar, beeldjes, oude kauwgommachines, koelkasten, zowat alles wat je maar kan inbeelden. Eén kamer is een verzameling waarvan niets verkocht wordt, de restanten van het pretpark staan uitgestald en geven de sfeer weer van een pretpark toen een pretpark nog een vastgeroeste kermis/circus was met een robot die de toekomst voorspelt, clownbeelden, ... een beetje griezelig eigenlijk, zeker geëtaleerd in dit grote spookhuis. We zetten onze toch verder richting centrum van de stad, een kollosaal stadium gesponsord door, hoe kan het ook anders, Kentucky Fried Chicken. Een gedrocht in de ogen van Angel en Justin, een milioenenproject, een kans verkeken om arme buurten te redden en de economische crisis te bestrijden, we bezoeken wel de fabriek (Slugger) die alle baseballbats van de Amerikaanse professionele competitie maakt, of toch het winkeltje ervan. Volgende stop, indien niet het beste van de wereld toch het origineelste hotel, een perfecte kruisbestuiving van hotel en museum. Angrijpende kunstgallerijen vol geëngageerd werk van jonge kunstenaars vormen de gangen van dit hotel, tot de toiletten toe, alles staat in het teken van kunst. Een moment waarop je even wenst dat je niet gebonden zat aan een klein budgetje. We fietsen weer verder, het tochtje wordt inmiddels een tocht en we zijn steeds verder van huis. We komen in een straat vol winkeltjes zonder enig spoor van merk, maar producten van lokale kunstenaars, genoeg om uren rond te neuzen en naast een groter budget ook een ezel voor de ballast te wensen. Hmm een ezel die geld schijt en die alles wat we kopen kan dragen,... daar zit iets in. Zalige snuisterdag maar een verdomd lange rit terug naar huis.

We besluiten een Belgische avond te organiseren en gaan op zoek naar ingediënten. Amerika is een beetje gek, je kan er werkelijk alles vinden, we willen de ecologische voetafdruk van een gemiddelde supermarkt daar niet weten. Grote vreugde wanneer we witloof vinden, die avond eten we witloof in de oven! Kaas vinden om te gratineren blijkt nog veel moeilijker dan een groente vinden die enkel Belgen kennen (naam van witloof in de US is Belgian Andives, het kon evengoed gewoon geen Engelse naam hebben want als je ernaar vraagt bekijkt de gemiddelde Amerikaan je met de blik van.. errh een gemiddelde Amerikaan, .. je weet wel zo één die voor Bush gestemd heeft). Als dessert beslissen we een chocoladetaart te maken, lekker heavy. We gaven alle hoop goede Belgische pure chocolade te vinden op en namen Zwitserse Chocolade, ... het lot lacht ons die dag toe, nieuw binnen in de supermarkt: grote blokken Callebautchocolade ... jizz in the pants!

De pech van Washington lijkt die avond ver weg, alles lukt, de witloof smaakt iets minder bitter maar is lekker, de kaas is een rare mix genaamd “Italian” (naast parmezaan, 3 amerikaanse kazen) werkt wonderwel goed in de saus en voor de eerste keer is alles aan het gerecht gewoon perfect. De taart lijkt in orde, ze reageert een beetje raar op de Amerikaanse oven en heeft zo een iets andere structuur, ze is nog iets zwaarder tegenover de gewoonlijke smeuïge variant. We eten er echter ijs bij en we zien het aan het gezicht van onze vrienden, uitgeteld in de zetel valt er niks minder dan gelukzaligheid af te lezen.

Natural Bridge is een natuurgebied in Kentucky, een verzamelplaats voor bergbeklimmers en hippies, de natuur wordt enkel geapprecieerd door Amerikanen die graag in hogere regionen verkeren? Een autorit van 2 uur, met 6 personen samengepropt, wordt beloond met felle herfstkleuren in een mooi wandelgebied, en wijle “hiken”. 3 uur na een stevig Amerikaans ontbijt zetten we een stevige Amerikaanse pizza op onze maag. We nemen de alternatieve stijlere route, moedig met 5 kilo Amerikaanse culinair op de maag, klimmen langs fel rode bomen om uiteindelijk te komen bij de “natuurlijke brug”, een monoliet die hangt tussen twee rotspieken, wijd zicht op de Kentuckiaanse herfst, kaken vallen, koppeltjes kussen.

We krijgen de kans Angel’s werk te bezoeken, op een manier waar Tom niet echt op gebeten was, de zondagsdienst. Angel vindt het tof dat we naar de dienst willen gaan, ze vraagt ons nog eens of we zeker zijn, maar stelt ons tegelijk gerust, het is een apart soort dienst, niet traditioneel, meer een soort groepssessie, denk anonieme alcoholiekers. Zelfs de mensen zijn dezelfde, zij waren ooit aan drugs en zijn het vaak nog steeds. De dienst wordt geleid door de charismatische Larry, de plaatselijke Ned Flanders minus diddely’s. Het is echter een interessante dienst, iedereen moet knuffelen, we worden uitgebreid voorgesteld en voelen ons erg welkom... na een uur is het gedaan en we zijn niet spontaan in brand gevlogen, goed om weten. Het centrum lijkt heel tof voor de kinderen, veel spelletjes, een thuis met structuur voor de kinderen die thuis geen structuur hebt. Je kan discussiëren over het motief maar deze mensen doen iets goed voor deze wijk.

Bijna tijd voor afscheid, we rijden nog een dagje met de fiets rond, deze keer alleen, we bezoeken het grote stadium van de Cardinals, het gedrocht, en eten, tegen beterweten in, Kentucky Fried Chicken. Nu kunnen we Kentucky verlaten. Afscheid is moeilijk, Angel en Justin zijn onze vrienden, we willen ze liefst gewoon mee nemen. We gaan samen nog een laatste keer eten, pizza, american style en daarna bier drinken, Belgian style. Lekkere pizza, maar moet dat echt altijd druipen van het vet? Louisville is houder van een groot geheim, een verdoken bierbar met een selectie van bieren enkel vergelijkbaar met betere bierfestivals. Daar heeft de Brazilliaanse, beetje excentrieke, eigenaar zijn inspiratie gehaald, hij gaat regelmatig naar bierproeverijen in België en neemt me meteen onder de arm. Ik mag uit zijn mok van Phantome drinken, die een Belgische vriend voor hem gemaakt heeft. Hij vertelt me dat hij me zou vermoorden als ik de mok breek, ik lach en bedenk me dat ik eigenlijk niet zo zot ervan ben bier uit steen te drinken. De baas heet Sergio, we vertrekken en krijgen de rekening: een arm en een been, van het bionische soort, het door-NASA-met-ruimtevaarttechnologie-soort. Justin had gehoopt dat de sympathieke Belg wel een milde rekening zou afdwingen, maar dat was buiten de rechterhand van Sergio gerekend, we verlaten de bar en Justin en Angel kijken naar elkaar en zeggen dan tegen ons: “dit is wat we noemen: we zijn ge-sergio-d”.

Een paar laatste kleine weetjes. Angel en Justin wilden wat Nederlands leren, na een poging tot Poessie mauw (ze keken ons een beetje raar aan, waarschijnlijk door de overtuiging die maar één persoon ons kan nadoen), kwamen we op het geniaalste woord van de Vlaamsche taal: Zwaffelen. We verwachten dat zwaffelen nu volop de Verenigde Staten aan het veroveren is. Humor was een rode draad door ons bezoek, we leerden van Justin en Angel een nieuwe categorie moppen: dead baby jokes, het verovert weldra België. We lachten veel, aten te veel maar steeds goed, een mijlpaal in onze wereldreis, op naar volgende avonturen.