Reisverhaal «Hué»
Onze wereldreis
|
Vietnam
|
2 Reacties
13 November 2013
-
Laatste Aanpassing 16 November 2013
Hué.
En jawel, de pick-up stond er, tussen tientallen andere taxi-chauffeurs, netjes te wachten met ons naambordje in zijn hand. Wat een luxe zeg! We rijden door de stad, en deze geeft ons direct een veel opener en groenere indruk dan de andere steden uit Vietnam. Er zijn parken met standbeelden en kunst, er zijn veel meer fietsers, de voetpaden lijken bewandelbaar,... Het doet ons duidelijk goed eens wat meer orde te zien.
En als toemaatje worden we in ons hotelletje (die ik via een andere reiziger als tip meekreeg) als koningen verwelkomd! We mogen ons direct zetten in de lobby, met wat vers fruit en een watermeloensapje, en een vochtig doekje... Wow. Het is nochtans een gewoon klein budget-hotelletje, maar ze willen blijkbaar hun gasten serieus verwennen!
We krijgen 2 kamers op de bovenste verdieping, met een balkonnetje die over de straat uitkijkt. Wij geen last van lawaai van bij de receptie, zij geen lawaai van ons. Goeie deal.
Waar we anders bij het arriveren in een nieuw hotel graag gewoon eventjes niets doen, geeft de goeie indruk van de stad ons de energie om direct op verkenning te gaan. We gaan iets eten bij een Italiaan vlakbij, en ook op dat vlak zitten we zeer goed: 4 straten vol restaurants en bars direct om de hoek! Heel handig!
Na de pizza en pasta stappen we richting Perfume-river, en wandelen we wat door het park. We steken een brug over die alleen geschikt is voor tweewielers en voetgangers. Een drukte van jewelste dus, want ook al zijn er hier meer fietsers, er zijn toch nog altijd veel meer brommertjes.
Aan de overkant van de rivier is een grote overdekte lokale markt. Zo zagen we er hier natuurlijk al meer, en we zoeken al redelijk gauw weer de uitgang. Je moet hier niet komen om een frisse neus te halen... Voor de rest vind je er trouwens bijna alles.
We wandelen terug naar het hotel, waar we met de vriendelijke dames nog eens de mogelijkheden voor uitstapjes hier bekijken.
Voor de volgende dag plannen we een uitstap langs de ‘royal tombs’ met een gids. Ze wil er ook nog de citadel bijdoen, maar hier passen we voor, van 10 tot 16u is voor ons lang genoeg als uitstap! We zullen de citadel dan de dag erna doen op eigen houtje, eventueel met de fietsen die we kunnen huren van het hotel.
We hebben een hele interessante dag met onze gids Ji. Hij spreekt goed begrijpbaar engels, en hij kan heel goed overweg met de kinderen (zo begon hij weliswaar midden een tempelcomplex de ‘chichiwa-dans te spelen uit zijn smartphone, beetje gênant eigenlijk...). We kunnen eindelijk eens volop vragen stellen over de geschiedenis, en over hun speciale gebruiken (zo hebben alle mannen hier een lange vingernagel aan hun pink, niet om functionele reden, maar omdat ze dat mooi vinden). Het is ook leuk om de tombes (begraafplaatsen van de vroegere koningen) met een gids te bezoeken, want anders zouden we overal snel uitgekeken geweest zijn vrees ik. Niettemin zijn we versleten als we terug thuis zijn, en volgt er dus enkel nog een lesuurtje puur op karakter.
De dag erna planden we dus om naar de citadel te gaan al fietsend.
We twijfelen nog, want ‘s morgens is het aan het gieten. Geen probleem, we zijn hier nog enkele dagen, dus kunnen we ook gaan in de namiddag of de dag erna. Congé weet je wel.
We hebben na het ontbijt afgesproken met Tu. Dit is een easy-rider, een organisatie die rondritten per motor aanbiedt. We hebben al verschillende reisverhalen van gezinnen gelezen die dit deden en dit bestempelen als één van de highlights van hun reis. Zonder die reisverhalen zou ik er nooit aan gedacht hebben om zoiets te ondernemen met 3 kinderen, maar blijkbaar kan het dus wel, en is het ook wel echt veilig. En het eerste contact bevestigde dit alleen maar. Een hele lieve man, die redelijk goed engels kon, en die veiligheid voor alles zette. We zouden met 4 motorfietsen vertrekken, waarbij iedereen dus een privéchauffeur kreeg, en ik Stef tussen mij en de chauffeur zou nemen. Ze rijden dan op het gemak langs allerlei natuurpracht, en waar je wil stoppen, daar stop je. Ze rijden in 2 dagen waar je met de trein 2,5uur over doet, dus er is tijd om iets ècht te bekijken. Het lijkt ons zalig. Ik bedenk net dat oma en mamie nu wellicht serieus aan het slikken zijn, want dit hadden we nog niet verteld. Kwestie van hun nachten niet nòg korter te maken...
We spreken dus af dat ze ons op zondag om 9u komen oppikken. We kijken ernaar uit!
Intussen blijft het regenen en regenen, en vullen we dus onze dag met hotelkamertje zitten. Niet erg hoor. De kinderen houden zich bezig terwijl wij lekker Dexter kunnen bekijken. Er blijkt zelfs nog tijd over om Dominion voor de eerste keer uit te halen. We kunnen niet klagen. Er is ook nog eens geskyped geweest met alle klassen. Het blijft echt leuk om te zien hoe erg ze daarvan genieten, en hoe de interactie met de klas verloopt. Zelfs bij de kleuters verloopt dit zeer goed, grappig om te zien met welke verhalen en vragen ze allemaal komen!
Over de middag moeten we toch even buitenkomen om te eten, en dus nemen we gewoon het dichtste restaurantje dat we vinden. Een goeie keuze zo blijkt, want we eten er heel lekker.
In de namiddag is het niet meer echt aan het regenen, maar begint het eerder te gieten. Wat een lawaai zeg in onze kamers! De straten worden omgetoverd tot rivieren, en het is een heel spektakel: fietsers met hun voeten in het water terwijl ze fietsen, brommertjes die blijven crossen, ook al kunnen ze door het opspattende water wellicht niet veel zien, vallende fietsers, elektrische fietsen met hun batterij net boven het water, auto’s en bussen die serieuze golven veroorzaken, mensen te voet met het water tot aan hun knieën,...
Opeens merken we ook dat het in de kamer van de kinderen nat geworden is. De hele vloer is vol water.
We krijgen direct een nieuwe kamer op het eerste verdiep, en hier is het direct veel stiller. Het scheelt toch met niet direct onder het dak te slapen.
En dan moeten we dus nog avondeten... De gastvrouw stelt ons voor om iets te bestellen via take-away. We kunnen dit die mensen toch niet aandoen, maar volgens haar is dit geen enkel probleem, ze zijn hier wel het één en het ander gewend.
Met enige schaamte bestellen we dus pizza, die inderdaad netjes 30 minuten later aan het hotel afgeleverd wordt. Wellicht zijn ze blij dat ze toch deze pizza’s kunnen verkopen, want veel volk zal er nu wel niet rondlopen...
De volgende dag. Eventjes heeft het gestopt met regenen, en het ziet er al veel beter uit, de overlast is weg, maar het regent toch nog altijd. Het giet niet meer, maar toch...
We herbekijken dus nog eens onze plannen...
Volgens de weerkaarten ziet het er niet direct veel beter uit. Geen zo’n regen meer als gisteren, maar toch nog altijd buien, en nergens geen zon te zien... Moeten we met zo’n weer op moto’s kruipen? Zullen we zo meer zien van de omgeving, of zal het gewoon heel de tijd hopen zijn dat we snel zullen schuilen?
Misschien dan toch met de trein? Of met de bus? Het hotel had ons een privé-wagen voorgesteld omdat we zo kunnen stoppen waar we willen, maar dit keuren we snel af, want met zo’n weer wil je gewoon zo snel mogelijk terug in je hotel zitten.
En dan bedenken we ons of we eigenlijk wel naar Hoi An moeten gaan om daar gewoon, net zoals hier, op onze hotelkamers te zitten? We vinden dat helemaal niet erg voor eventjes...maar we willen nu toch wel even gaan genieten van mooie, leuke dingen. Maar Hoi An heeft wel iets speciaals. We hebben nog niemand horen klagen over dit stadje. We keken er eigenlijk al vanaf we in Vietnam toekwamen naar uit. We hadden gepland om hier 10 dagen te blijven, en er een leuke strand/cultuurreisje van te maken. Maar rondslenteren in straatjes en spelen op een strand zit er voorlopig niet in, en de volgende 10 dagen geven ze geen betering...
Op naar Laos dan maar. Het is een beetje een klik die we moeten maken, maar als we de weerberichten zien, is die klik redelijk gemakkelijk gemaakt. Er staat zelfs een waarschuwingsberichtje bij zondag voor Savannakhet (Laos): ‘Aangenaam zondag’. Ok, het lijkt ons duidelijk: zo snel mogelijk een verbinding naar Laos zoeken.
De gastvrouw helpt ons goed, en laat ons nog de keuze tussen een bus (7 uren, 20$pp) of een privéwagen (6 uren, 500$). De bus dus.
We kunnen op de geplande dag van vertrek vertrekken, morgen dus al, en ze komen ons om 7u oppikken aan het hotel. Jup, de klik is gemaakt!
Geen Hoi An dus, en ook geen motortrip (ik hoor de zucht van onze ouders tot hier;-)). We vinden het echt héél héél jammer, want we keken er echt ontzettend naar uit. Alles wat we hiervan opgezocht hadden op internet wees uit naar een heel bijzondere ervaring... Maar we zijn ook wel heel erg blij dat we de luxe hebben om onze plannen zomaar om te gooien. Waarom sukkelen en je tijd verdoen op hotelkamers, als we evengoed kunnen aan een zwembad liggen?
We rijden dus met een bus naar Savannakhet, de dichtsbijzijnde stad over de grensovergang, maar zullen daar niet lang blijven, ik vond geen enkel leuk reisverslag terug over deze stad. Zo snel mogelijk dus naar Vientiane, waar we dan wat langer zullen blijven, en genieten van zon, water, en een nieuwe cultuur.
Beetje benieuwd, want we begonnen nog maar pas Vietnam te leren kennen, en moeten dus nu overschakelen naar een nieuw hoofdstuk in onze Lonely Planet...
In Hoi An waren we ook van plan lange lichte broeken te laten maken, maar dat valt dus ook een beetje in het water. We polsen hier nog eens bij een naaister, en jawel, ze heeft maar 1uur nodig per broek, dus kan ze voor de 3 meiden (mezelf incluis dus) nog een exemplaar maken. We kiezen elk een stof en kleur, en 3 uur later staan we er terug. Het is een beetje pyamabroek-achtig, maar kom, hier dragen ze niets anders, we zullen wel niet teveel opvallen hoop ik. En voor 17€ in totaal, het was een batje!
Veel foto’s van de voorbije dagen heb ik niet (enkele op mijn telefoon, en enkele van onze uitstap) maar er is dan ook niet veel aan om foto’s te nemen van hangende kinderen (& ouders...). Al hebben we wel het voordeel gehad dat we een goeie duw hebben kunnen doen in de leerstof. In Azië is het veel moeilijker om routine in ons systeem te krijgen (en het om 8u beginnen, voor de dag start, is inderdaad toch niet aan ons besteed, wie had dat nu gedacht...), maar hier hadden we dus wel wat extra tijd. Eigenlijk vonden we het helemaal niet zo erg om hier wat ingeregend te zijn, al moet het voor mij nu ook niet veel langer duren... Op naar de zon!